Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To prawdziwe mięso literackie. Krwiste i z flakami. Często ta krew i flaki leją się po brukach przedwojennej stolicy, a czasem rozczłonkowane ciała wrzucane są w pobliskich gliniankach. Poznajemy Mojsze Bernsztajna, którego ojca zabił główny bohater, niejaki Szapiro, bokser, bon vivant, który czuje się (i pewnie jest) tytułowym królem przedmieść i biedaków, którzy widzą w nim swojego przedstawiciela i są z niego dumni. Ale król ma nad sobą innego króla, jest nim Kum Kaplica. Mały, okrągły facecik trzęsący biednymi, żydowskimi dzielnicami. Zbudował swoje imperium na haraczach i pod jego rządami znajduje się nie tylko Szapiro, nie tylko poboczni podwykonawcy, ale i cała ta biedna społeczność warszawska. Jest kochany i nienawidzony. Dba o, jak powiedzielibyśmy dzisiaj "piar", gdzie trzeba nakarmi, napoi, podniesie z biedy. Stać go. Ale wróćmy do Mojsze, oto chłopca pod swoje skrzydła bierze Szapiro powodowany wyrzutami sumienia - to w końcu on posłał jego tatkę na łono Abrahamowe. Od tej pory Mojżesz towarzyszy Szapirze i Kaplicy w ich codziennym życiu, uczestniczy w ich porachunkach i oglądamy oczami tego młodzieńca przedwojenny gangsterski światek, po którego niebie czasem płynie kaszalot Litani. A Jakub Szapiro to tak naprawdę Jankiew, ale on woli być Jakubem. Nie jest ani Polakiem, ani Żydem, jest po prostu kimś. Liczą się z nim, o tak, wszyscy liczą się z nim. I młody Mojsze cieszy się w sumie z takiego obrotu losu, losu, w którym jego tatko Naum został zamordowany, a on zyskał nowe życie... Ale prawda jest inna.